Historia Terapii Manualnej
Nowa Koncepcja Medycyny
Techniki terapii manualnej, traktowanej jako jedna z dziedzin fizjoterapii sięgają starożytnych Chin, Indii, Mezopotamii czy Egiptu. Hipokrates nazywany jest ojcem medycyny, którego zasady stosowane są do dziś. Jedną z nich jest „primum non nocere” – „po pierwsze nie szkodzić” oraz stwierdzenie: „Cała wiedza medyczna ma dwa potężne słupy, na których się wspiera. Są nimi aktywność fizyczna i dietetyka”. Hipokrates był pierwszą osobą, która zauważyła i opisała skrzywienie kręgosłupa i wskazała na pierwsze sposoby leczenia wady postawy.
Historia Terapii Manualnej
Na rozwój technik terapii manualnej z pewnością duży wpływ miały wojny, epidemie i klęski głodowe. W 1813r. w Szwecji powstała pierwsza szkoła fizjoterapii, ówcześnie pod nazwą „Królewskiego Instytutu Gimnastyki”. Królewski Instytut założył Pehr Henrik Ling (1776–1839), który jako pierwszy użył słowa fizjoterapia. Samo słowo „fizjoterapia” pochodzi od greckiego „physis” co oznacza „naturę, przyrodę”. Miało ono w sobie łączyć zastosowanie metod przyrodniczych i manualych leczących ludzkie ciało rękami terapeuty. W jego szkole zajęcia teoretyczne były przeplatane z praktycznymi. Głównymi przedmiotami była anatomia, fizjologia, patologia (w której były zajęcia z sekcji zwłok) oraz kinezjologia (nauka o ruchu).
Uczniowie Linga szerzyli fizjoterapię w całej Europie. W swojej pracy używali gimnastyki leczniczej, technik manualnych i leczniczego ucisku. Propagatorem takiej pracy w Europie był Gustaw Zander. Jego metoda dotarła do Królestwa Polskiego do Warszawy, Krakowa, Poznania i Lwowa. Powstały tam zakłady mechanoterapeutyczne w których zajmowano się oczywiście ortopedią, gimnastyką leczniczą i masażem.
Osteopatia
Równocześnie w Stanach Zjednoczonych powstawała American School of Osteopathy w Kirksville, Missouri (obecnie A.T. Still University) – założona przez Andrew Taylor Still (1828–1917). Kiedy w 1874 roku tworzył pojęcie osteopatii twierdził, że ciało ma zdolność do samoleczenia i jest zintegrowaną całością, w której wszystkie narządy są połączoną całością zależą od siebie. W ówczesnych czasach osteopatia została skrytykowana i odrzucona. Obecnie na całym świecie istnieją Szkoły Osteopatii, w USA jest to odrębny kierunek studiów. Metoda polega na holistycznym podejściu do pacjenta, które przedewszystkim traktuje pacjenta jako jedność. Stosuje są w niej rożne techniki, od delikatnych, takich, których prawie nie da się wyczuć po twarde manupulacje.
Chiropraktyka
Jednym z odłamów terapii manualnej jest także chiropraktyka stworzona przez Daniela Dawida Palmera (1845−1913). Według jego ówczesnej koncepcji nastawienie kręgów przywraca swobodny przepływ nerwowej siły witalnej z mózgu do narządów wewnętrznych. We wczesnym okresie różnica między osteopatami a chiropraktykami widoczna była niewąpliwie w sposobie badania i postępowania. W Chiropraktyce stosowane były krótkie dźwignie (na wyrostkach kręgowych) zwane „manipulacjami”. Uznawała ona również lekarstwa za szkodliwe. W osteopatii badano zmiany czynnościowe i większy nacisk w terapii kładło się na techniki na tkankach miękkich.
Na Terapię Manualną na świecie ogromny wpływ mieli: James Mennell, Alan Stoddard, James Cyriax, Oddvar Holten, Karel Levit, Vladimir Janda, Olaf Evjenth, Brian Mulligan, Ola Grimsbie, Stanley Paris, Freddy Kaltenborn, Geoff Maitland, Gregoreg Grieve. W rezultacie, czterech ostatnich doprowadziło w 1974 roku do utworzenia Międzynarodowej Federacji Ortopedycznych Terapeutów Manualnych (IFOMPT).
Obecnie Ortopedyczna terpauci stosujący Terapię Manualną badają i leczą pacjentów z różnymi dysfunkcjami w narządzie ruchu. Bazuje ona i rozwija się na badaniach naukowych, które bez wątpienia wykazują jej skuteczność i kierunek rozwoju.
Inspiracje:
- https://akademiaosteopatii.pl/pl/andrew-taylor-still
- https://glosfizjoterapeuty.pl/2019/11/historia-terapii-manualnej-fizjoterapii/
- „Studia Medyczne” pod redakcją Stanisława Głuszka. Wydawnictwo Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego Jana Kochanowskiego Kielce 2011
